زندگی اجاره ای طلاب

در پست قبل به برخی از مشکلات طلاب اشاره کردم که توسط دوستان مورد نقد و بررسی قرار گرفت، قصد داشتم در پست بعدی به بُعد دیگری از زندگی طلاب بپردازم که به ناچار برای پاسخ دهی به برخی از سؤالات دوستان، مجبور شدم بحث را در این موضوع ادامه بدهم.

آیا تا بحال مجبور شده اید برای تأمین معاش زندگی یا تحصیلتان خود را به کار طاقت فرسائی مانند عبادت استیجاری وادارید؟ این کار هم مسئولیت شرعی ادای دین میّت دارد و هم سختیِ تشنگی و گرسنگی و دردهای بعدی را.

اول طنزی برایتان بگویم و بعد درد دل را شروع کنم، شخصی نزد مُلّای ده رفت و گفت: ملّا پدرم یک سال نماز قضا دارد، این شیره را بگیر و برایش نماز بخوان. ملّا قبول کرد و آن مرد رفت؛ مدتی بعد آمد و گفت: ملّا نماز پدرم را خواندی؟ ملّا گفت: بله. مرد گفت: راستش را بخواهی آن شیره ای که به شما دادم فضله ی موش در آن افتاده بود. ملّا گفت: فهمیدم چرا من هر وقت که رکوع می رفتم نمازم باطل می شد؟!

هیچ می دانید که مرجع عالیقدر، حضرت آیت الله مرعشی نجفی(ره) بیشتر کتابهای کتابخانه ی عظیمش را با نماز و روزه ی استیجاری تأمین کرده بودند؟ در مقدمه ی برخی از کتابهایش این نکته را نوشته و هنوز هم هست. هیچ می دانید که حضرت آیت الله مشکینی(ره) برای امور خیر بیشتر ایام سال رار روزه می گرفت، تا جائی که بدنش دچار مشکل شد؟ آیا می دانید که یکی از دوستان پیامرسان ما بخاطر مشکل مالی مجبور شده، طلای همسرش را بفروشد یا کتابی را که با زحمت زیاد نوشته قبل از چاپ به فرد دیگری با قیمت نازل بفروشد؟ وی اکنون دنبال نماز استیجاری است تا برخی از مشکلات زندگیش را مرتفع نماید.

بله، خیلی از طلاب این گونه زندگی می کنند و اندک شماری از روحانیون با نفوذ سیاسی در جامعه هستند که زندگی مرفّه دارند و مثل سایرین زندگی می کنند. خود بنده بارها برای امرار معاش مجبور شده ام این کار را بکنم. چندی پیش چند ماه نماز استیجاری دستم بود، اطلاعیه زدم که هر که مایل باشد به او می دهم، طلبه ای زنگ زد و شروع کرد به آه و ناله که من گرفتار و همسرم سرطان دارد و آن را بمن بده.

فردای آن روز با او قرار گذاشتم و آن را به او دادم، از من خواست که اگر باز هم به پستم خورد به او بدهم. روز گذشته دو سال نماز و روزه برای او تهیه کردم، او به قدری خوشحال بود که نمی توانم وصف کنم. لذا این همکاری کما کان ادامه دارد.

در بین دوستان پیام رسان، افرادی هستند که به بنده سفارش داده اند برایشان نماز یا روزه تهیه نمایم و این نشان می دهد که هنوز فقر در خانواده ی بزرگ طلاب هست و قصد ندارد به این زودی ها آنها را ترک کند.

البته طلاب ارجمندی که من می شناسم، خودشان را با این مشکلات وفق داده اند و با زهد اجباری زمان را سر می کنند. ولی این رویه تا به کی باید ادامه یابد؟ چه کسی باید برای تأمین معاش طلاب فاضل قدمی بردارد؟ آیا می دانید که زندگی فرزندان بالاترین مقام کشورمان با این روش تأمین می شود؟(شاید باور نکنید)

http://maamoul.persiangig.com/Picture/aaghaa.jpg