ارتباط عاشورا به انتظار
انتظار فرج با عزاداری سید الشهداء گره خورده، اعتقاد به انتظار یک عبادت است، این عمل از بهترین و با فضیلت ترین عبادت هاست.« عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (ع) قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): أَفْضَلُ الْعِبَادَةِ انْتِظَارُ الْفَرَج».
در روایاتی از اهل بیت(ع) روز قیام امام عصر (ارواحنا فداه) را روز عاشورا معین کرده اند و ارتباط قیام آن حضرت با قیام حسینی در یک کلمه و یک روز است، عاشورا.
مثل این روایت: روی الصدوق فی کتاب کمال الدین باسناده عن أبی بصیر قال قال أبو جعفر علیه السلام «یخرج القائم علیه السلام یوم السبت یوم عاشورا الیوم الّذی قتل فیه الحسین علیه السلام»
یا این روایت: الْفَضْلُ بْنُ شَاذَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ الْکُوفِیِّ عَنْ وُهَیْبِ بْنِ حَفْصٍ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع) «یُنَادَی بِاسْمِ الْقَائِمِ فِی یَوْمِ سِتٍّ وَ عِشْرِینَ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ وَ یَقُومُ فِی یَوْمِ عَاشُورَاءَ وَ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع لَکَأَنِّی بِهِ یَوْمَ السَّبْتِ الْعَاشِرَ مِنَ الْمُحَرَّمِ قَائِماً بَیْنَ الرُّکْنِ وَ الْمَقَامِ جَبْرَئِیلُ بَیْنَ یَدَیْهِ یُنَادِی بِالْبَیْعَةِ لَهُ فَتَصِیرُ شِیعَتُهُ مِنْ أَطْرَافِ الْأَرْضِ تُطْوَی لَهُمْ طَیّاً حَتَّی یُبَایِعُوهُ فَیَمْلَأُ اللَّهُ بِهِ الْأَرْضَ عَدْلًا کَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْما»
بنابر این، انتظار فرج را باید از عاشورا آغاز کرد، مجالس امام حسین باید بو و محتوای انتظار داشته باشد، باید یک عزادار، ضمن سوگواری برای سالار شهیدان بر غربت فرزند غریبش، امام عصر(ارواحنا فداه) نیز گریه کند.
در زیارت ناحیه مقدسه وارد شده که امام عصر(ارواحنا فداه) درباره ی جدّ غریبش می فرماید: من هر ضبح و شب برایت ناله و گریه می کنم، و اگر اشک چشمم تمام شد، برایت خون گریه می کنم «...فَلَأَنْدُبَنَّکَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْکِیَنَّ عَلَیْکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً حَسْرَةً عَلَیْک...». پس او آرامشی ندارد تا زمان ظهورش برسد.
در دعای ندبه ی آن حضرت به این مطلب اشاره شده که در مصیبت خاندان محمد(ص) و علی(ع) یعنی سرور و سالار شهیدان، باید گریه کنندگان، بگیرند. اشک ریزان، ... فریاد کنندگان،... و ضجه کنندگان....حسن(ع) کجاست؟ حسین(ع) کجاست؟ همه را کشتند. «...فَعَلَی الْأَطَایِبِ مِنْ أَهْلِ بَیْتِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِیٍّ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِمَا وَ آلِهِمَا فَلْیَبْکِ الْبَاکُونَ وَ إِیَّاهُمْ فَلْیَنْدُبِ النَّادِبُونَ وَ لِمِثْلِهِمْ فَلْتُذْرَفِ [فَلْتَدِرَّ] الدُّمُوعُ وَ لْیَصْرُخِ الصَّارِخُونَ وَ یَضِجَّ الضَّاجُّونَ وَ یَعِجَّ العَاجُّونَ أَیْنَ الْحَسَنُ [وَ] أَیْنَ الْحُسَیْنُ [وَ] أَیْنَ أَبْنَاءُ الْحُسَیْنِ صالِحٌ بَعْدَ صَالِحٍ وَ صَادِقٌ بَعْدَ صَادِق...» آن حضرت دنبال یاوری برای انتقام خون جدش حسین بن علی(ع) است.
در فرازی دیگر از این دعا از خون خواه پیامبران و فرزندان پیامبران(سیدالشهداء) و خاصّه کشته ی کربلا سؤال می کند، کجاست خون خواه کشته ی کربلا؟ «...أَیْنَ الطَّالِبُ بِذُحُولِ الْأَنْبِیَاءِ وَ أَبْنَاءِ الْأَنْبِیَاءِ أَیْنَ الطَّالِبُ [الْمُطَالِبُ] بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلَاءَ أَیْنَ الْمَنْصُورُ عَلَی مَنِ اعْتَدَی عَلَیْهِ وَ افْتَرَی...» و این گونه پلی بین آن حضرت و جد بزرگوارش می زند و غربت او را به غربت جدش در کربلا وصل می کند.
حرف دل: خدایا ما طاقت دوری امام عصرمان را نداریم، روز به روز عرصه بر دوستان آن حضرت تنگ تر می شود و افراد بی تفاوت گستاخ تر می شوند، برخی هم وجود او را فراموش کرده اند و برخی هم منکرش شده اند، اوضاع جامعه رو به فساد و تباهی می رود، و ما همچنان منتظریم.....
- کمال الدین و تمام النعمة،ج1 ،ص 287
- شرح الکافی-الأصول و الروضة (للمولی صالح المازندرانی) ج12 ص 287
- إعلام الوری بأعلام الهدی، ص 459
